Dat was Wiehnachtsavend 1875. Sankey, de bekannt Sänger in Moodys Evangelisationsveranstalten, reisde up en Damper de Delaware-Stroom herup. Dat was en wunnermooi, steernklaar Avend. Völe Fahrgasten weren up de Deck versammelt. Daar baadde een Sankey, en Leed to singen. Tegen een van de groten Füürheerd van de Schipp lehnt, hoov he de Ogen in still Gebedd to de Steernhemel anhoog. He wull en Wiehnachtsleed singen, aver binah hento sien Will wurr he dreven, dat Leed „Wat för en Fründ is uns Jesus“ antostimmen.

Still Ruh was daar. Woorden un Melodie klungen in de kraftvull Stimm van de Sänger över dat Deck un de still Stroom. De Tohörers weren deep beröhrt. Nadeem dat Leed verklungen was, stappde een Keerl mit weergebräuntem Gesicht uf Sankey to und froog hüm: „Hebben Se eenmaal in de Unionsdarmee deent?“ „Ja“, antwoordde Sankey, „in de Vörjahr 1862.“ „Besünnen Se sük, dat Se in en hell Maannacht up Wach stunnen?“ „Ja“, antwoordde Sankey heel verwunnert. „Ik ok“, see de Frömde, aver ik deende in de Heer van de Konföderierten. As ik Se stunn seeg, see ik mi: >Disse Keerl word nich lebennig van hier wegkomen!< Ik hoov mien Gewehr un stüürde. Ik stunn in de Scheem, heel verdeckt, as dat vull Maanlücht up Se schient. In nett de Ogenslag Se hoov de Ogen to de Hemel, nau as Se nett daan hebben un anfungen to singen. Musik un besünners Leder, hebben alltied en grote Macht up mi lööst. So leet ik mien Gewehr sacken. >Ik will wachten, bit he dat Leed to End sungen hett<, see ik mi, >un he naher schoten. He entgeiht mi sowieso nich.< Aver dat Leed, dat Se domaals sungen, was datsülvige as dat, wat Se jüüst sungen hebben. Klaar kunnt ik de Woorde hören: >Wenn de Feindmacht uns dreiht un wat Störm rings um uns tuust…< As Se to End sungen hebben, was dat mi unmögelk, up Se to scheten. De Gott, de disse Keerl vör de sekern Dood redden kann, mutt wahrhaftig groot un allmachtig sün, doch ik un musst de Arm as lähmt fallen laten.Siet de Tied bün ik vööl ruumkomen in de Welt, aver as ik Se jüüst daar stahn seeg, nau as domaals, gewahrde ik Se wedder. Ik wurr in mien Hart truffen van Hör Singen. Nu beed ik Se, mi to helpen, för mien kött Seel Betern to finnen.“

Deep bewegt slung Sankey sien Armen um de Schuller van de Keerl, de vörtieden sien Feind wesen was. Un in de Nacht funn de Frömde Jesus Christus as sien persöönliken Redder.

Quelle: Cowman CH.E. (2002). Alle meine Quellen sind in Dir. 18. Auflage. Schulte & Gerth.(Übersetzt v. HaMiBo 2016)